கவிதைக்காரன்

நேற்று அப்படித்தான் இருந்தது குளிருக்கு முந்தைய  பொழுதிலேயே நீ வருவதாய்  சொல்லியிருந்தாய்  மனதுக்கு கம்பளி  போர்த்த தொடங்கியிருந்தேன்  நீ வந்த பொழுதில்  உள்ளும் புறமும்  என்னை உளரச் செய்துகொண்டு குளிரும் இருந்தது இறுதியில் நீயும் வந்தாய்  அருகினில்  அணைக்கும் தொலைவிலிருந்தும்  நீயே தெரியாதவாறு  சூழ்ந்திருந்தது குளிர் என்னை  என்ன சோதனை!  அங்கம் முழுவதும் -நீ  ஆடையால் மூடித்திரிய  காரணமான இந்த  அதீத குளிர்மீது அத்தனை கோபம் எனக்கு கொஞ்சம் கண்களும்  நீண்ட அழகு கை, கால் விரல்களும் மட்டும்  காணக் கிடைத்தது வரம்! மனதை உன்னோடு  கோர்த்துவிட்டு  நடந்து கொண்டிருந்தது  உடல்  யாரோடோ! உன் உதடு உதிர்த்த  ஓரிரு வார்த்தைகளை  திரும்பத் திரும்பக்  கோர்த்து கலைத்து  விளையாடிக் கொண்டிருக்கிறது  வினைசெய்யும் நெஞ்சம்  நின் ஓரக்கண் பார்வை  தந்த அழுத்தத்தில்  ...

ஒளிரும் நீள் செவ்வக திரையில் வந்தமர்ந்து வாழ்ந்து செல்லும் கார்ட்டூன் கதாபாத்திரங்களோடு உயிராவதும் கைகளில் துடைப்பங்கொண்டு குப்பைகள் சிதறி சுத்தப்பாடம் சொல்வதும் வார்த்தைகளற்ற வரிகளில் இசை கோர்த்து சந்தம் சேர்த்து பாடலாக்கி பாடுவதும் நொடிகளில் விழிகள் உருட்டி ஆத்திரத்தையும் அன்பையும் பொழிவதும் உறங்க, உண்ண தாய்மடி வேண்டி கதைகள் கேட்டு கனவோடு துயில்வதுவும் வாஞ்சை பொங்கி வழியும் தருணங்களிலெல்லாம் இதயம் மலர ஈர முத்தம் தருவதுவும் வரிகளிலும், வார்த்தையிலும் அடங்காத அசைவுகள் ஆயிரம் உதிர்த்து ஆத்மா நிரப்புவதும் செய்கின்ற அவள் சிறுமியென்றே இத்தனை நாள் நினைத்திருந்தேன் அகல விரிந்து கிடந்த அங்காடி தன்னில் தாய் தொலைத்து தடுமாறி அழுத தன்வயதொத்த சிறுவனின் நினைவில் வெகுநாட்கள் கழித்து "பாவம்ல..அவன் அவங்க அம்மாகிட்ட போயிருப்பான்ல" என்று மனிதம் பொங்க கேட்டதற்கு முந்தைய நொடிவரை.

தங்கக் கம்பியாய் நீண்டு வாழ்விடமெங்கும் வனப்பாய் நுழையும் காலைக்கதிரின்  லயிப்பில் பச்சைப் பசும்புல்லில் நீர் விசிற பரவும் மணத்தில் ஈச்சமர அடிநிழலில் கொஞ்சி சண்டையிட்டு கூடிக் களிக்கும் மைனாக்களின் ஈர்ப்பில் தடித்த உடல்மொழியோடு - நிலம் கடிக்க நடைபயிலும் குணவதிகளின் பார்ப்பில் பின் காட்டி முன் சிந்திக்கச் செய்யும் யுவதிகளின் கடப்பில் என எல்லாவற்றிலும் ஒளிந்திருந்தாலும் புதரடியில் அனாதையாய் இறந்துகிடக்கும் சிறுகுருவியின் துயரந்தான் நெஞ்சடைத்து கவிதையாகிறது.

அதிகாலை வெண்புகையாய் சூழ்ந்துகிடக்கும்  இப்பனிக்குத்தான்  எவ்வளவு அடர்த்தி!  அதிரடியாய்  அதனோடு  போட்டியிட்டு சுடும்  சூரியனுக்குத்தான் எவ்வளவு அடர்த்தி!  குளிரோடும் கொஞ்சியும்  சூட்டோடு மிஞ்சியும்  போராடி மகிழும்  இந்த தேகத்திற்குத்தான்  எவ்வளவு அடர்த்தி!  இந்த மிதவேளையில்   ஆழ்மனதில்  அழுந்தக் கிடந்து  ஆட்டுவிக்கும் - உன்  அன்புதான்  எத்தனை வியப்புக்குரிய  அடர்த்தி!